Τα παλιά όργανα είχαν μνημοσύνη.
Το ήξερε κι από τα δικά του.
Έπρεπε να ενεργοποιηθούν όλα τα κλειδιά.
Δεν ήταν μόνο θέμα συντονισμού
αλλά εύρεσης των συγχορδιών του Χρόνου.
Ήθελαν και αυτά γνώσεις αλλά όχι μόνο.
Χρειαζόταν τα πνευστά και τα έγχορδα.
Η γλώσσα ήθελε το στόμα
για ν’ ανοίξουν τα χείλη,
τα ανθρώπινα φιορδ.
Και το σώμα, τα δάκτυλα
για να παίξουν οι δακτυλισμοί
και να ζήσουν οι ευαίσθητες χορδές
του Χρόνου.
Τα γράμματα άρχισαν να χορεύουν.
Ήταν μαύρα σαν το μελάνι
αλλά τα κεφάλια είχαν τα χρώματα
των λουλουδιών.
Σαν στεφάνια που φορούσαν γυναίκες.
Ο νέος κώδικας για να γεννηθεί
αυτός που θα νικούσε
ακόμα και τον θάνατο
λόγω Ανάστασης.
Ακόμα και οι καμπύλες έγιναν κίνηση.
Κι η κίνηση, πράξη.