Το μαύρο μελάνι της λάβας
έγραφε πάνω στο λευκό του χιονιού
και τώρα ήταν η ουσία του
που έγραφε μέσα στη νύχτα
για να φέρει την πυγμή του φωτός
που πιάνει δυνατά
το αναγκαίο όργανο
με την παράξενη χειρολαβή
όσο πιο κοντά γίνεται
από το βλέμμα
που εξετάζει αν είναι σπαθί
το μέτωπο
που άνοιξε
για να ζήσει πρώτα
το ξεχείλισμα
που οδηγεί στην απελευθέρωση
όταν τα δάκτυλα πάρουν τη θέση τους
πάνω στο άλλο δέρμα
που είναι του φωτός
λόγω της ψυχής
που ξεπερνά τα όρια
για να γυρίσει
το κλειδί
της απόλαυσης της ομορφιάς.