Δεν μπορούσε να είναι παντού και ταυτόχρονα
τουλάχιστον αυτό έλεγε η απαγόρευση
της κοινωνίας.
Αλλά ποτέ δεν την  είχε ακολουθήσει
γιατί ήταν σκλαβιά.
Και αυτό δεν το ήθελε για το νησί του παρελθόντος.
Έπρεπε να γίνει κράμα.
Διότι κανένα στοιχείο δεν επαρκούσε από μόνο του.
Όμως πώς θα μπορούσε να είναι
σε όλα τα μέτωπα της ιστορίας.
Η πολυκυκλικότητα ήταν απαραίτητη.
Δεν έπρεπε να φτάσει μόνο μία φορά
αλλά όσες χρειαζόταν
για να ζήσει η Ανάσταση.
Μια υπέρβαση ήταν χάσιμο χρόνου.
Ήθελε την πολλαπλή μέσω βαθύτητας.
Μπήκε πιο βαθιά
σαν τη λάβα μέσα στο χιόνι
για να γίνει το γλυπτό
της μνήμης μέλλοντος
για να πλάσει το ζωντανό καλούπι
που προσφέρει τη ζωή του
με την ουσία του
και τίποτα λιγότερο
γιατί ήταν το πρέπον.
Μοναδική πολλαπλότητα.