Στην πραγματικότητα η γνήσια μυθοπλασία ήταν σπάνια στις Σάγκα.

Και ο λόγος ήταν απλός.

Υπήρχαν οι βασιλικές, των Ισλανδών, των συγχρόνων, των ιπποτών, και οι θρυλικές.

Έχουν πολλές αναφορές, ακόμα κι αν αυτές δεν είναι πάντα έγκυρες με την έννοια της ιστορίας. Τίποτα από όλα αυτά δεν τον πείραζε. Άλλωστε και οι άνθρωποι ήταν έτσι.

Ήταν δύσκολο να βρει κάποιον για τον οποίον η ιστορία ήταν κάπως ιερή.

Το μείγμα του παλαιού παγανισμού και του νέου χριστιανισμού είχε γίνει τελικά κράμα με τον Χρόνο και ήταν δύσκολο να ξεχωριστούν ακόμα και μετά από έρευνα.

Υπήρχε μία συμβίωση και μία εξέλιξη. Αυτό ήταν ξεκάθαρο στα έπη της μελέτης του.

Άλλωστε το ίδιο ήταν και σε άλλες περιπτώσεις στον κόσμο, Μάλιστα οι Σάγκα των Ιπποτών ήταν  ελεύθερες μεταφορές γαλλικών επών, όπως και της Στρογγυλής Τράπεζας και είχαν αυτές το μείγμα του φανταστικού και του ερωτικού. Αλλά υπάρχει και η διαφορά του αιώνα των γεγονότων με τον αιώνα της συγγραφής. Όλα αυτά τα στοιχεία ήταν αποκρουστικά μόνο για δογματικούς.

Ενώ για αυτόν ήταν όλα δώρα της Ανθρωπότητας.