Κάθε ημέρα υπήρχε η ανάγκη της ουσίας.
Το ήθελε η πίστη.
Την έδινε το σπαθί.
Άγραφος νόμος.
Καμία εξαίρεση.
Έβλεπε την πίστη των ψυχών.
Κοίταζαν το ιερό σπαθί.
Κάθε κίνηση και μία πράξη.
Ήταν σαν το μελάνι που άφηνε το φτερό.
Ποτέ δεν υπήρχε διόρθωση.
Γιατί έπρεπε να πετά.
Προχωρούσαν μαζί.
Οι ψυχές με τις υπερβάσεις.
Το σπαθί με την παράξενη χειρολαβή.
Αυτό ήταν το σήμα.
Αυτό ήταν το στίγμα.
Και τα δύο μαζί ήταν το ίχνος.
Έτσι προχωρούσαν χωρίς να υπάρχει
κανένα όριο
γιατί κάθε φορά
υπήρχε και μια νέα απαίτηση
για να υπάρχουν η χαρά και η μεταχαρά.
Πάνω στις λέξεις, τα χαμόγελά τους.
Πάνω στις πράξεις, οι θάλασσές τους.
Έγραφε, διάβαζαν τη Σάγκα.