Σ’ αυτό το podcast θα συζητήσουμε για την έννοια της μεταχαράς, η οποία ουσιαστικά είναι η χαρά που προκαλεί  η χαρά του άλλου και για να καταλάβει ότι σε αυτό το πλαίσιο, ιστορικά, θρησκευτικά, σε θέματα πίστης, η μεταχαρά ανήκει στα μη μετρήσιμα, δηλαδή δεν υπάρχει όριο μεταχαράς. Είναι κάτι το οποίο είναι καλό να το αναπτύσσεις, γιατί σε βοηθάει στην εξέλιξή σου. Αλλά η μεταχαρά μπορεί να λειτουργήσει ως εργαλείο, για τον λόγο ότι πρώτα απ’ όλα η μεταχαρά βασίζεται σε μια πράξη, η οποία θα χαροποιήσει τον άλλον. Αλλά προϋποθέτει την παραγωγή ενός έργου. Μπορεί να μην είναι τόσο σημαντικό, μπορεί να είναι απλώς μια πράξη, όπως λέμε μερικές φορές, μια καλή πράξη.  Αλλά αυτή η πράξη θα διαφοροποιήσει το ον, διότι ουσιαστικά θα αρχίσει μέσω του έργου. Άρα θα είναι το έργο που θα δημιουργήσει το ον. Θα έχουμε λοιπόν το πράττω που διαμορφώνει το είμαι κι όταν αυτό το πράττω δεν έχει το έχειν και δεν θέλει την κατοχή ή την ιδιοκτησία, θέλει να πει ότι θα αποτελέσει δώρο. Άρα έχουμε έναν μετασχηματισμό, ο οποίος προέρχεται από μία ανάγκη που έχει εντοπιστεί, μετά υπάρχει το έργο, το οποίο θα καλύψει αυτήν την ανάγκη, στη συνέχεια θα υπάρξει η χαρά και αυτή η χαρά θα προκαλέσει ως ανάδραση τη μεταχαρά. Η μεταχαρά όμως μπορεί να είναι και πηγαία, δηλαδή από την αρχή να έχουμε να κάνουμε με κάποιον που λειτουργεί αποκλειστικά αλτρουϊστικά, που λειτουργεί για τη χαρά των άλλων και αυτό, όχι μόνο επειδή το πιστεύει, είναι επειδή δομικά είναι φτιαγμένος έτσι και έχει αυτόν τον ρόλο που του έχει ανατεθεί, να παράγει χαρά στους άλλους. Όταν λέμε χαρά στους άλλους, εννοούμε βέβαια χαρά στις ψυχές των άλλων. Άρα είναι ένα έργο που αφορά την ψυχή. Αν οι άλλοι, αν οι ψυχές είναι χαρούμενες, τότε μαθαίνουν. Αν μαθαίνουν, εξελίσσονται και απομακρύνονται από την άγνοια. Με αυτόν τον τρόπο παλεύουν συνειδητά μέσω της Διδασκαλίας και της μαθητείας ενάντια στη βαρβαρότητα, υπέρ της Ανθρωπότητας. Άρα μπορούμε να δούμε τη μεταχαρά σε αυτό το πεδίο δράσης ως κάτι το οποίο είναι πηγαίο. Κανονικά θα μου πείτε πώς είναι δυνατόν να είναι πηγαίο, εφόσον εξαρτάται από τον άλλον. Όταν λέμε τη λέξη «ο άλλος», καθορίζει έναν άνθρωπο, αλλά υπονοεί την ύπαρξη κι ενός άλλου. Όταν είμαστε λοιπόν σ’ αυτό το πλαίσιο, θέλει να πει ότι ακόμα κι ο προσδιορισμός μπορεί να προέρχεται από τους άλλους ή μπορούμε να πούμε ότι επειδή υπάρχει αυτή η διασύνδεση, δεν υπάρχει ακριβώς ο ένας και ο άλλος, αλλά μόνο οι άλλοι άλλοι που αποτελούν το ένα. Σε αυτό το πλαίσιο σημαίνει ότι υπάρχει μια συνείδηση που κατανοεί ότι δεν είναι περιορισμένη σε μία οντότητα, αλλά επεκτείνεται σε μία ολότητα. Με αυτόν τον τρόπο λειτουργεί ως πολλαπλότητα που καλύπτει τις ανάγκες της ολότητας, έτσι ώστε να εξελιχθεί και να βρεθεί σε μία κατάσταση αρμονίας, όπου ιδανικά στο τέλος, εσχατολογικά, δεν υπάρχει πια οδύνη. Αν το σκεφτούμε με αυτόν τον τρόπο, η μεταχαρά είναι ένα πολύ δυναμικό εργαλείο, το οποίο παλεύει εναντίον της οδύνης. Δηλαδή μετατρέπει την πορεία σε μία ανώδυνη εξέλιξη. Κι αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει αυτός ο πόνος, αυτός ο μόχθος, υπάρχει  αυτή η χαρά, υπάρχει αυτή η κατανόηση της επινόησης και μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να πούμε ότι η μεταχαρά λειτουργεί καταλυτικά πάνω στους άλλους, επειδή πρωταρχικά παράγει χαρά, αλλά και σε εμάς, επειδή την έχουμε νιώσει αυτήν τη χαρά και ως ανάδραση μάς επιτρέπει να πάμε πιο πέρα, χωρίς να έχουμε κάτι περισσότερο, εφόσον είναι η χαρά των άλλων. Άρα αυτή η χαρά των ψυχών των άλλων, ουσιαστικά μεγαλώνει τη βαθύτητα του έργου της δικής μας. Με αυτόν τον τρόπο καταλαβαίνουμε ότι η μεταχαρά δεν μπορεί να περιοριστεί, γιατί λειτουργεί πάνω σ’ έναν δεσμό και αυτός, όταν ενισχύεται συνεχώς από τη χαρά και τη μεταχαρά, λειτουργεί αρμονικά. Έτσι η μεταχαρά τελικά, εμφανίζεται ως ένα εργαλείο αρμονίας και μπορούμε να πούμε, αν το εξετάσουμε από την άλλη πλευρά, ότι η αρμονία παράγει τη μεταχαρά ως εργαλείο για να υπάρξει η χαρά που αφαιρεί την οδύνη.