Μαθήτρια: Δάσκαλε, έγινε στ’ αλήθεια; Χρόνος Δεν ήταν όνειρο; Ήμασταν πραγματικά στην καρδιά του κάστρου; Εκεί όπου οι τοίχοι είναι μόνο βιβλία; Έτσι δεν ήταν και στην κρυψώνα του φίλου σας, του παπά; Σιωπή Ειλικρινά δεν ήξερα. Συγγνώμη που δεν μπορούσα να πιστέψω στην ομορφιά των βιβλίων. Αυτό λοιπόν θα σώσει τον κόσμο… Χρόνος Ξέρετε ότι δεν το είχα σκεφτεί ποτέ με αυτόν τον τρόπο, Δάσκαλε… Τι παράξενος που είναι ο κόσμος… Το μάθημα της βιβλιοθήκης… Έτσι είναι λοιπόν τα αληθινά μαθήματα των δασκάλων… Ποτέ μα ποτέ δεν έγινε λόγος γι’ αυτό… Άλλο ένα κρυφό σχολειό που δεν υπάρχει για την κοινωνία της λήθης. Χρόνος Κοίταζα τους άλλους μαθητές… Η χαρά τους είχε το χρώμα του χώρου, λες και διάβαζα πάνω στο δέρμα τους τις σελίδες του χρόνου που κρατούσαν τα βιβλία. Σιωπή Ποτέ δεν ένιωσα τόσο ελεύθερη… Ήταν σαν να φορούσα μια νέα πανοπλία μετά από 500 χρόνια χάρη στη νοημοσύνη, στη μνήμη του μέλλοντος. Σιωπή Η βαρβαρότητα δεν μπόρεσε να πάρει το κάστρο. Και τώρα ζουν μέσα του, οι ακίνητοι άνθρωποι που θυσιάστηκαν για να γίνουν οι σελίδες του παρελθόντος, για τους ανθρώπους του μέλλοντος… Ακόμα κι όταν χάθηκε το φως συνεχίσατε το μάθημα με τους μαθητές… Λες και τίποτα δε μπορούσε να εμποδίσει τη γνώση και την ανθρωπιά όταν υπάρχουν τα τέρατα που παλεύουν ενάντια στα κτήνη… Σιωπή Δάσκαλε, πότε θα ξαναπάμε στο κάστρο της Λέρου;