Κάθε δυσκολία είχε τα όριά της. Το πρόβλημα ήταν να βρεθούν πρώτα και μετά να ξεπεραστούν μέσω της έργου. Τα όρια βρίσκονταν στο μέλλον και γι’ αυτό ήταν σημαντικό να έχεις πρόσβαση σε αυτό. Αυτό ήταν και η μνήμη μέλλοντος. Τα προβλήματα της Ισλανδίας και της Γροιλανδίας είχαν λύσεις στη Βίνλαντ. Και αυτό το σχήμα θα ήταν πολυκυκλικό. Η προαπαίτηση ήταν θέμα πίστης. Έτσι η αποστολή έπρεπε να εμπλουτιστεί με αυτή. Δεν επαρκούσε το Καλοκαίρι για την εκστρατεία. Κι αυτό ήθελε την πίστη. Μετά όλα ήταν θέμα χρόνου. Η στρατηγική είχε επιλέξει το μονοπάτι αλλά η πορεία σε αυτό ήταν του Χρόνου. Έτσι λειτούργησαν και οι ανακαλύψεις. Διότι η φαντασία ήταν περιορισμένη. Η πραγματικότητα ήταν κοσμική. Ποιος να φανταστεί πέρα της Ιρλανδίας, της Ισλανδίας και της Γροιλανδίας μία χώρα όπου φύτρωνε ακόμα και μόνη της η άμπελος και μόνο του το σιτάρι. Κι όμως αυτό είπε ο Χριστιανισμός πέρα από τα όρια στο επόμενο στάδιο της εξέλιξής του, δηλαδή στη Βίνλαντ. Σε αυτό το σημείο ξανασκέφτηκε τη Συμφωνία του Dvořák. Έβλεπε το ζωντανό της παρελθόν και μάλιστα το βαθύ που ήταν τόσο έντονο που άγγιζε και το σώμα του αφού ένιωσε τον παλμό της ζωής.