Για τους ανθρώπους του Βορρά η Αμερική δεν ήταν της Δύσης αλλά του Νότου. Αναζητούσαν νότια την ουσία του οράματος. Κατεύθυνση προς τη Βίνλαντ. Υπήρχε μια τεράστια θέληση και δεν ήταν μόνο εξωτερική. Την ένιωθε και μέσα του. Ήταν μια ποιητική μορφή που δεν είχε ξεχάσει το ένατο κεφάλαιο. Όλα ήταν διαφορετικά. Παντού αμπέλια πάνω στη γη και ψάρια σε όλα τα ποτάμια. Αυτή η ήπειρος ήταν γεμάτη ζωή. Πώς να μην αναγνωρίσουν τον Παράδεισο ακόμα κι αν δεν είχαν πάει ποτέ πριν ανατολικά της Εδέμ. Όμως η φύση δεν έλεγε ψέμματα και αυτοί οι τόποι ήταν πολύ πιο πέρα των προσδοκιών τους. Η φύση τους άλλαζε. Δεν μεγάλωνε μόνο τον ορίζοντά τους αλλά και το πνεύμα τους αφού είχαν πια εμπλουτιστεί από μια άλλη πραγματικότητα που δεν είχαν προβλέψει. Είχε καιρό που δεν ακολουθούσαν το σενάριο της περιορισμένης φαντασίας. Η φαντασία του ενός δεν έφτανε την πραγματικότητα των άλλων. Το άνοιγμα ήταν όλο και μεγαλύτερο ακόμα και για την αρχή του Νέου Κόσμου. Δεν υπήρχαν κανονικά μεγέθη. Τίποτα δεν χωρούσε στα καλούπια που είχαν πλάσει οι προγενέστεροι. Όλα ήταν υπερφυσικά στη Βίνλαντ. Και γι’ αυτό η Σάγκα δεν ήθελε να ξεχάσει τίποτα.