Το δέκατο κεφάλαιο περιέγραφε το απίθανο. Η εξερευνητική αποστολή συνέχισε προς το Νότο. Και δεν πίστευαν αυτά που έβλεπαν. Ο τόπος ήταν γεμάτος δάση. Βρήκαν αμπέλια και σιτάρι. Ο ποταμός γεμάτος ψάρια. Τεράστια η προσφορά, απίθανη η ανακάλυψη. Πώς λοιπόν να τα ξεχάσει η Σάγκα. Ο ποταμός της χαράς έγινε και ο χώρος της πρώτης συνάντησης με τους αυτόχθονες. Εκεί που ήταν μόνοι ξαφνικά είδαν πάμπολλα καγιάκ να έρχονται προς το μέρος τους. Στην αρχή φοβήθηκαν. Πίστεψαν πως ήταν μια επίθεση. Αλλά ερχόντουσαν ειρηνικά. Έτσι σήκωσαν μια λευκή ασπίδα για να χαιρετίσουν με τη σειρά τους τον ερχομό των αυτόχθονων. Η Σάγκα τους περιέγραφε ως μαύρους, άσχημους με ανέμελα μαλλιά. Αλλά ήξερε ότι ήταν αυτοί που θα ονομάζαμε Ινδιάνους μετά από αιώνες ενώ οι ίδιοι έλεγαν ότι ήταν απλώς άνθρωποι. Κάθισαν αρκετή ώρα για να θαυμάσουν τους εξερευνητές κι έφυγαν με τα καγιάκ τους. Έτσι έγινε η πρώτη επαφή δύο λαών από διαφορετικές ηπείρους, ήξεραν πια ότι δεν ήταν μόνοι στον κόσμο. Κι αυτό ήταν μια νέα αρχή. Δεν χιόνιζε. Ήταν απίστευτο και γι’ αυτό άφησαν τα ζώα τους έξω. Έτσι τελείωνε το δέκατο κεφάλαιο.