Παρακολουθούσαν από κοντά
τις βαθιές του σκέψεις
κι έκαναν μετά εικόνα.
Αυτή ήταν η παράδοσή τους.
Πάντα ήθελαν τον χρόνο τους.
Κι η απόλαυσή τους
αξιοποιούσε τη βραδύτητα.
Εκμεταλλεύονταν στο έπακρον
την απουσία ισορροπίας
αφού τους άρεσε
να έχει και ταχύτητα
ειδικά όταν ήταν
έντονο το συναίσθημα.
Έτσι μπορούσαν να είναι
και παρορμητικές
αλλά δεν ήθελαν πίεση.
Πάντα άνετες
να κάνουν ό,τι θέλουν
για να μην έχουν άγχος
ήθελαν την απελευθέρωση της ομορφιάς
χωρίς κανένα αντάλλαγμα.
Ήταν τα χιόνια
κι ήταν το ηφαίστειο.
Τους άρεζε η λάβα
γιατί ήταν το είναι του.
Και την ήθελαν το βράδυ
για να φαίνεται πώς λάμπει
μέσα στη νύχτα.
Όσο για το φως του
το ήθελαν από την πηγή.
Φαιά ουσία.
Μ’ αυτή ζούσαν.
Έργο και Ον.
Ον και Έργο.
Δεν υπήρχε επιμερισμός
δεν υπήρχαν όρια
μόνο αρμονία.
Δεν υπήρχε επαφή
μόνο σχέση
και δεσμός.
Έτσι έγιναν τα φτερά του.
Τα φτερά της πίστης
που αλλάζει τα πάντα.