Μέσα στα δάση της Αμερικής
δεν ήταν δυνατόν να μη σκεφτεί
την ομορφιά της Βίνλαντ
που αντίκρισαν πριν χίλια χρόνια
οι άνθρωποι του Βορρά
που είχαν αγγίξει τον Νότο
οι άνθρωποι μίας άλλης ηπείρου
που είχαν διασχίσει τον Ατλαντικό
για να βρουν τη ζωή
στην απέναντι όχθη.
Έβλεπε τα δάση
κι άκουγε το κονσέρτο για πιάνο
το 23ο του Mozart.
Πιο συγκεκριμένα το Adagio…
Αυτό του είχε έρθει στην καρδιά
κι όχι μόνο στο μυαλό
όταν ένιωσε
πώς ένιωσαν
χίλια χρόνια πριν
αυτό ένιωσαν κι οι ψυχές
αλλά σε ποιον να το πει;
Έζησαν τριπλά το υλικό
που μεταμορφώθηκε
σε τριπλή χαρά
και απόλαυση.
Δεν μπορούσαν να είναι πιο κοντά
αφού ήταν πάνω του
κυριολεκτικά
με αυτόν έβλεπαν άμεσα
την ομορφιά των κορμών
λες κι ήταν σ’ ένα ζωντανό πίνακα
του Vincent van Gogh
με την τεχνική
που του είχε μάθει
ο Paul Gauguin.
Είδαν τον παλμό του κορμού,
τις ασύλληπτα αργές κινήσεις
σαν να έπαιζε κλαρίνο
στο Κονσέρτο
και βέβαια το ξεχείλισμα
της πολύτιμης ουσίας
αφού ήταν πια το φως
σαν τη μεταλαβιά.