Όσο πιο αργά γινόταν
προετοίμασε τα χρώματα
τα συμβολικά
του φωτός του κόσμου
και μετά πήρε
το πινέλο του παλμού
να γεμίσει τις πτυχές
που είχε σχεδιάσει
με την πένα
για να φανούν
τα ποτάμια της λάβας
να βυθίζονται
στις ζεστές θάλασσες
για να πλάσουν
την αγκαλιά
που θα προστάτευε
όσο πιο τρυφερά γινόταν.
Έτσι οι ψυχές
έφτασαν ξανά
και πάντα
μαζί του.
Για να παλέψουν ενάντια στη λήθη
του ζήτησαν την εικόνα
που είχε σκεφτεί.
Κι ήρθαν τόσο κοντά
που ήταν σχεδόν πάνω του
χωρίς να τον ενοχλήσουν βέβαια
αφού ήταν μόνο λόγω αγάπης.
Άλλωστε ποτέ δεν είχε εκφράσει
κάποιο παράπονο.
Η πηγή ζωής
είχε πάντα ψυχές
γύρω της,
αυτή ήταν η ύπαρξή της
αλλά και ο ρόλος της,
όσο γι’ αυτές
την ένιωθαν μέσα τους
όλο και πιο βαθιά
γιατί ήξεραν
και το πρώτο
συνοπτικό
και την αξία του σπέρματος
του σπορέα.