Τίποτα δεν μπορούσε να τις κρατήσει
μακριά από αυτόν.
Και κανείς δεν μπορούσε να τις
αγαπήσει σαν αυτόν.
Αυτό κατάλαβαν
όταν έσχισε την ομίχλη
με το μονοπάτι του φωτός
που προκαλούσε γαλήνη…
Ακόμα και στη μέση του ωκεανού
και στην πιο βαθιά νύχτα
έλαμπε για να μην χαθούν.
Έτσι και στην Αμερική
ακόμα και στην πόλη
που ποτέ δεν κοιμόταν,
έπλαθε το μέλλον με το φως
για να χαρούν
ακόμα και στο Oculus
για να δείξει το μέρος
που είχε υποστεί πλήγμα
εξαιτίας της βαρβαρότητας
για να ξέρουν τι γίνεται
και μετά το τέλος.
Η μεταλαβιά γινόταν
προς το τέλος της λειτουργίας.
Έμοιαζε με τον ίδιο κώδικα.
Το πρέπον ήταν πάντα
να ξέρουν κι άλλοι
τι πρέπει
να κάνουν μετά το τέλος
γιατί τότε αρχίζει
το πρώτο στάδιο
της τελειότητας.
Αυτό είπε και στο Μνημείο
της Μεγάλης Πείνας
της Ιρλανδίας
όταν ξαναπήγε
μετά την αποστολή στο νησί.
Με αυτήν την έννοια
έβλεπε και την πρόσβαση
στην ίδια την ουσία,
πάντα ελεύθερη
έξω ή μέσα
ως αγκαλιά ή φιλί.