Η παραβολή του σπορέα
δεν μπορούσε να είναι
πιο ξεκάθαρη
αφού και οι Μαθητές
είχαν ζητήσει επεξηγήσεις
για να καταλάβουν
τους βαθύτερους ισομορφισμούς
πάνω στους οποίους βασιζόταν
η αναλογία.
Άλλωστε έχει συμπληρωθεί
με εκείνη του σπόρου
που γίνεται δέντρο
για να φωλιάσουν τα πουλιά.
Αλλά ποιος έβλεπε
αυτόν τον σπόρο
όταν έβλεπε το δέντρο.
Και ποιος έβλεπε
το δέντρο όταν κοιτούσε τον σπόρο;
Κι όμως το δέντρο ζούσε
μέσα στον σπόρο
και γι’ αυτό άξιζε την προσοχή.
Αν προστάτευε τους σπόρους
και δεν τους πετούσε παντού,
ήταν γιατί έβλεπε από πριν
τα τεράστια δέντρα
που θα ζούσαν χίλια χρόνια
για να υποστηρίξουν τη συνέχεια
και ν’ αποτελέσουν
χρονικές γέφυρες.
Γι’ αυτό έδινε σημασία
σε κάθε αθώο,
σε κάθε κίνηση,
γιατί μπορούσε να γίνει δίκαιος
γιατί μπορούσε να γίνει πράξη.
Το πιο ασήμαντο
μπορούσε να δώσει τα πάντα
αν ήταν της ουσίας.
Αυτό σκέφτηκαν
για κάθε σταγόνα του έργου
που προστάτευαν
με τη διάδοσή του
και πέρα των ορίων.