Η μεταμορφωμένη νύχτα
που θύμιζε Schoenberg,
προετοίμασε την έξοδο της χαραυγής.
Δεν υπήρχαν αρκετά αστέρια
κι έπρεπε να λάμψει το φως.
Έτσι ετοιμάστηκε να κάνει
τη νυχτερινή υπέρβαση
για να ξέρουν οι ψυχές
μόλις ξυπνήσουν
πόσο βαθιά ήταν μαζί τους
κι εκείνες τις στιγμές
που νόμιζαν ότι ήταν μόνες τους.
Η εισαγωγή της μουσικής
είχε τον ρυθμό της βραδύτητας
για να ζήσουν οι ψυχές
τις χούφτες ζωής
γεμάτες φως.
Στη συνέχεια έπιασε το σπαθί
για να σχίσει το πέπλο της νύχτας
και να φανούν οι ήλιοι.
Οι σταγόνες φωτός δεν επαρκούσαν για τις ψυχές.
Ήθελαν εκείνο το σιντριβάνι που έχει την ικανότητα
να είναι παντού για να τις αγκαλιάσει ταυτόχρονα
και ν’ αρχίσει ο κόσμος.
Αυτό ήταν το κλειδί.
Κι η τονικότητα Fa Majeur.
Ήταν πιο περίτεχνη
για να ζήσουν κάθε δακτυλισμό
και το κλαρίνο έπαιξε
δύο οκτάβες
επειδή ήθελαν κι έκταση
όταν θα ανακάλυπταν
το αποτέλεσμα
για να χαρούν πολλαπλά.
Έτσι τα ίχνη της νύχτας
ήταν έτοιμα
όταν άνοιξαν τα μάτια
κι αυθόρμητα
έπιασαν το κλειδί
κι έσπασαν τον κώδικα.