Του είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον αυτό που διάβασε στο έκτο κεφάλαιο του Σνόρρι. Ένα από τα πρόσωπα είπε το εξής: είναι μίζερο να παίρνεις γη από τον πατέρα σου. Και αυτός ήταν ο λόγος που πήγε δυτικά για να κατοικήσει. Αυτή η έννοια ήταν θεμελιακά διαφορετική από όσα άκουγε στις κοινωνίες όπου ο καθένας ήθελε ν’ αρπάξει όσο περισσότερο μπορούσε από τους γονείς του χωρίς βέβαια να έχει κάνει απολύτως τίποτα. Σε συνδυασμό ότι πρόκειται επί της ουσίας μόνο για σόι κι όχι για οικογένεια δεν ήταν μόνο μίζερο αλλά και θλιβερό. Άλλωστε το ήξερε αυτό το συναίσθημα διότι είχε επιλέξει να μην χρωστάει απολύτως τίποτα και σε κανένα. Κι επειδή δεν πίστευε στην ιδέα της ιδιοκτησίας επειδή ήταν βαθιά Χριστιανός τον άγγιξε ακόμα περισσότερο αυτό το πρόσωπο του παρελθόντος που λόγω της επιλογής τους συνείσφερε στην εξέλιξη της Σάγκα που μελετούσε. Κι αυτό που βρήκε στο όγδοο κεφάλαιο τού έκανε εντύπωση αφού το κείμενο εξηγούσε ένα περιστατικό σχεδόν αινιγματικό που κατέληγε στο συμπέρασμα ότι κάποιο άτομο ήταν πολύ άδικο. Έτσι στο ίδιο ισλανδικό κείμενο γραμμένο το 1230, η μιζέρια και η αδικία ήταν χαρακτηριστικά που δεν μπορούσε να έχει μια ευγενική καρδιά. Δέκα αιώνες πριν, είχε γραφτεί κι αυτό και πού; Στην Ισλανδία όμως η ευγένεια δεν ήταν ένας τοπικός κώδικας που λειτουργούσε μόνο σε καλή κοινωνία, ήταν από τα θεμέλια του ανθρώπου που ανήκουν εξ ολοκλήρου στο πλαίσιο της Ανθρωπότητας χωρίς κανέναν συμβιβασμό.