Ξαφνικά ακούστηκε το νταούλι της μάχης γιατί αυτή έπρεπε να δοθεί για να νικήσει το φως. Έτσι οι ψυχές κατάλαβαν ότι είχε αλλάξει ο ρυθμός κι έπρεπε να συνεχίσει για να φτάσει δύο φορές διότι ήταν ο μόνος τρόπος να ξεκινήσει η πολυκυκλικότητα. Δεν υπήρχε επανάληψη, όλη η πορεία σαν τα ξύλα ήταν μοναδική κι αξεπέραστη. Το άκουσαν και με τη φωνή που έγινε πιο βαθιά και πιο έντονη ακολούθησε τις κινήσεις που πατούσαν με δύναμη πάνω στο ρυθμό για ν’ ακουστεί κάθε νότα αφού όλες ήταν πολύτιμες σαν τις σταγόνες της ουσίας που αποτελούσαν το σύμβολο της απελευθέρωσης. Το νταούλι χτυπούσε όλο και πιο δυνατά και τα κόκκαλα έτριξαν αλλά τίποτα δεν μπορούσε να το σταματήσει χωρίς να υπάρχει η πράξη που αναδεικνύει τη δύναμη του λευκού. Τότε κατάλαβαν ότι οι κινήσεις του δεν ήταν πια τριβή σαν το δοξάρι πάνω στη χορδή ή η πένα πάνω στο χαρτί, αλλά μία λαβή που θύμιζε πάλη κι η οποία ήταν ακαταμάχητη. Ακόμα κι οι άφωνες είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό γιατί η λάβα χωρίς καν ν’ αγγίξει το υγρό στοιχείο, το ζέσταινε ήδη. Ίδρωσαν οι χαράδρες σαν τις ψυχές ζεστάθηκαν. Κι έβλεπαν μόνο το πάνω μέρος του παγόβουνου ενώ το άλλο ήταν ήδη καυτή λάβα. Αυτό που έζησαν μέσα τους ήταν το πέρασμα της λάβας που έκαιγε τα πάντα για να καθαρίσουν οι ψυχές και να μην υπάρχει σκιά, αφού θα είχαν πλέον το φως μέσα τους κι από όλες τις πλευρές. Η λάβα ήταν προσφορά κι οι χαράδρες την ήπιαν όλη για να ζήσουν την τελειότητα.