Η επαναφορά άρχισε με το κράμα το ηχητικό και το εικαστικό. Είχε φτάσει επιτέλους η στιγμή της αναγνώρισης. Δεν έκρυβε τίποτα γιατί ήταν δώρο κι έλεγε τα πάντα επειδή μιλούσε στις ψυχές. Η αγκαλιά ανοιχτή, η φωνή τρυφερή για να χωρέσει ο λόγος διακριτικά και πάνω στη μουσική της Ισλανδίας. Δεν ήξερε αν το δώρο θα ήταν αποδεκτό αλλά έπρεπε να υπάρχει η προσφορά ακόμα κι αν δεν υπήρχε ζήτηση γιατί μπορούσε να είναι ανείπωτη κι ήθελε να είναι χαρούμενες. Η λάβα ήταν φτιαγμένη για να χυθεί και να προσφέρει στους άλλους το έργο της γης. Γι’  αυτό δεν κοίταζε τι έβλεπαν αφού ήταν μόνο γι’ αυτές. Έτσι σκεφτόταν τη λόγχη με τον χρυσό… Η αναφορά υπήρχε στο άλλο κεφάλαιο με την αγορά του πανέμορφου ίππου με τη ζωγραφισμένη σέλα, της γαλάζιας ασπίδας κι ενός σπαθιού με διάκοσμο. Αυτό το στοιχείο φαινόταν σχεδόν εξωπραγματικό σε αυτό το πλαίσιο κι όμως ο συγγραφέας το είχε γράψει για να φανεί η αντιπαράθεση σε σχέση με τον Σνόρρι.  Μπορούσε αυτή η λεπτομέρεια να μην υπήρχε αλλά υπήρχε κι έδειχνε ένα ύφος θεμελιακά διαφορετικό με αυτό που είχε φανταστεί ο Wagner. Έτσι φάνηκε ότι δεν είχε διαβάσει τα ισλανδικά κείμενα που έλεγαν για εκείνη την εποχή. Η αποκατάσταση έπρεπε να γίνει και σε αυτό το επίπεδο για να ζήσει μέσα στους αιώνες η αλήθεια της εποχής που δεν είχε ξεχάσει η Σάγκα.