Στην ακτή του πράσινου περπατούσε ξυπόλητος για να νιώσει το σώμα το σπάνιο χόρτο του νησιού κι αν οι πατούσες του πονούσαν θυμόταν τις πέτρες της άλλης εποχής σε μία άλλη ζωή. Γι’ αυτό χάρηκε όταν είδε το πράσινο της Ιρλανδίας κι όταν έμαθε την ετυμολογία της Γροιλανδίας. Έτσι όταν είδε τις δώδεκα πέτρες πάνω στο πράσινο σώμα, χαμογέλασε και δέχτηκε το δώρο των ψυχών. Στα όρια της ακτής περπατούσε στον ωκεανό για να νιώσει την ελευθερία του νησιού Δεν υπήρχε όριο πέρα της παρουσίας του. Το νησί έπρεπε να κάνει υπέρβαση για να σκεφτεί τον υπόλοιπο κόσμο εκτός αν δεν ξεχνούσε τον παρελθόν και θυμόταν από πού είχε έρθει στα πέρατα του χρόνου. Ακολουθούσαν τα πόδια του στις ανηφόρες. Και τα δικά του ακόμα και πληγωμένα ήταν τα δικά τους. Τα χέρια του ήταν τα χέρια τους. Και κάθε κίνησή του ήταν κίνησή τους. Στην πραγματικότητα ήταν η απτή του μοιρασιά αφού έκανε αυτό που θα έκαναν αν ήταν δίπλα. Έτσι έκανε αυτό που ήθελαν επειδή ήταν μαζί. Γι’ αυτόν τον λόγο όταν τον κοίταζαν, έβλεπαν τα χέρια τους. Αυτό ήταν το κράμα του πάθους και του πόθου. Κι’ όταν άκουσαν το λόγο να υποστηρίζει τις κινήσεις ένιωσαν ότι ήταν αυτός που τις άκουγε, που τους μιλούσε άμεσα κι απευθείας την ώρα της δράσης για να καταλάβουν ότι ήταν ο ψυχοδότης κι ότι τις είχε μέσα του κι ότι ζούνε το ένα κι όχι ο ένας κι οι άλλες.