Δεν έβλεπε τη μουσική με τον ίδιο τρόπο αφού γι’ αυτόν αποτελούσε μέθοδο για ν’ ακούσει το παρελθόν ακόμα κι αυτό που είχε ξεχαστεί από τις κοινωνίες της λήθης. Έτσι επινόησε το μουσικό όργανο της Βίνλαντ. Γιατί αυτοί που είχαν φύγει από τη Νορβηγία κι είχαν περάσει από την Ισλανδία και τη Γροιλανδία για να φτάσουν στη Βίνλαντ, δεν είχαν ξεχάσει τη μουσική τους και δεν είχαν αφήσει τα αγαπημένα τους όργανα πίσω αφού θα έπρεπε να ζήσουν χρόνια στη χώρα με τα σταφύλια που δεν είχαν καμία σχέση με την οργή του Steinbeck . Άλλωστε με τόσα δάση που βρήκαν εκεί δεν ήταν δύσκολο γι’ αυτούς να πλάσουν ξύλινες ψυχές για τη συνέχεια του έργου τους. Αυτός ήταν και ο λόγος που μελετούσε τις πολύπλοκες παρτιτούρες και τις έπαιζε στο όργανό του με πάθος.Ήθελε να το βρουν τα χαράματα με τον ίδιο τρόπο που άκουγαν τα αηδόνια για να νιώσουν τη δύναμη της εξοχής ακόμα κι εκεί στην Ισλανδία. Έπρεπε όμως να το δουν από πολύ κοντά για να νιώσουν τον παλμό του την ώρα που περπατούσε πάνω στη γη. Έτσι ανακάλυψαν άλλο ένα γλυκό της νύχτας που είχε μελώσει για να είναι έτοιμο για την προσφορά. Ήθελε να νιώσουν τι έζησαν οι άνθρωποι πριν δέκα αιώνες όταν ανακάλυψαν αυτά τα τοπία και την ποικιλία τους ενώ είχαν έρθει από τις περιοχές όπου το πράσινο σπάνιζε λόγω του πάγου. Δεν ήταν λοιπόν παγωτό το γλυκό αλλά ζεστό όσο το ήθελαν οι ψυχές για να απολαύσουν την ομορφιά με όλη της τη σημασία χωρίς να υπάρχει κανένας ενδοιασμός αφού ζούσαν τη μαγεία της χώρας.