Άκουγαν την ισλανδική μουσική κι ενώ ήταν στο δάσος ήταν σαν να τον έβλεπαν μπροστά τους όρθιο ανάμεσα στα δέντρα να δίνει τον ρυθμό με το όργανο της Βίνλαντ. Στην αρχή είδαν την εισαγωγή χωρίς να φανταστούν τη συνέχεια. Μόνο μετά κατάλαβαν ότι τους ετοίμαζε για μία νέα πτήση στα βάθη του δάσους. Η βραδύτητα ήταν το στίγμα της αρχής για να προετοιμαστούν. Αλλά μετά άλλαξε ο ρυθμός και έγινε πιο φανερός σε όλες τις ψυχές. Έτσι συντονίστηκαν κι αυτές αφού είδαν κι άκουσαν το σύνθημα. Μετά όλα όσα ακολούθησαν ήταν θέμα χρόνου. Συνέχισαν οι συγχορδίες ενώ περνούσαν ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων εκεί όπου κανείς δεν είχε περάσει για περισσότερο από δέκα αιώνες αφού είχαν ξεχαστεί τα πάντα. Έτσι ξεφύλλισαν τη Σάγκα και μπήκαν όλο και πιο βαθιά μέσα στη μνήμη του Χρόνου. Ήταν μαζί και σε αυτήν την αποστολή. Κινήθηκαν σαν σμήνος και μετά έγιναν μοίρα γιατί θα συνέχιζαν και μετά το τέλος. Όταν έφτασαν στις κορυφές των βουνών ο ωκεανός έγινε ποτάμια που κυλούσαν παντού για ν’ αγγίξουν τα βράχια και να πιάσουν τα βότσαλα του πάθους. Πίσω τους άφησαν τα ίχνη της ουσίας για να ξέρουν πώς να επιστρέψουν μετά την αλλαγή του κύκλου αφού ζούσαν πια μέσα στην πολυκυκλικότητα. Δεν είχαν ξαναζήσει τέτοια αποστολή και δεν ήξερε αν το είχαν χαρεί εντελώς για να ζήσει η μεταχαρά του, πάντως έπραξαν το πρέπον για ν’ αλλάξει το έτος και να μπουν μαζί στο νέο έτος του άλλου κόσμου, του παλιού νέου κόσμου.