Η ενσωμάτωση της χαράς
προκαλούσε μεταχαρά
εμψύχωσης.
Γιατί μαζί του
ήταν πάντα γλυκές οι ψυχές
ακόμα κι όταν του έβαζαν δύσκολα
χωρίς απαραίτητα
να το αντιλαμβάνονται.
Σημασία είχε
να πετυχαίνει
κάθε κλειδωμένο στόχο
αφού ήταν κώδικας
που έπρεπε να σπάσει
αλλά πάντα
τρυφερά
λόγω βαθιάς αγάπης.
Έτσι δεν έβαζε ποτέ
κανένα όριο
στην πολυκυκλικότητα.
Δεν κοίταζαν τα θαύματα του παρελθόντος
αλλά μόνο τους άθλους του μέλλοντος.
Γυμνός σαν τον ήλιο
φώτιζε τις νύχτες τους
κι αναζητούσαν
να λιώσουν
οι πάγοι
που είχε σπάσει
για να ζήσουν
το βάθος των κινήσεων
και τη βαθύτητα της πράξης
κι ήθελαν
ταυτόχρονα
ν’ ακούσουν τον λόγο
που άγγιζε τα έγκατα
για να ζήσουν
τους σπασμούς
του ηφαιστείου
που ξυπνά
με την αφύπνιση.