Οι Ινουίτες είχαν επιζήσει
λόγω του κρύου,
ήταν γέννημα θρέμμα
του πάγου και του χιονιού.
Είχαν μάθει να ζουν με τη φύση
όσο ακραία κι αν ήταν
κι αυτή ήταν η προστασία τους.
Η πέτρα ήταν μόνο σημάδι,
όλη η ζωή τους είχε θεμελιωθεί
πάνω στον πάγο
γιατί στα μέρη τους
ήταν η πέτρα τους.
Το ιγκλού
ήταν ο τρούλος τους.
Και το ψάρι
ο ιχθύς τους.
Αλλά δεν ήταν στη διασταύρωση.
Δεν ήταν πέρασμα
αλλά μόνο άκρη.
Ακόμα κι η επαφή μαζί τους
δεν προκαλούσε μία συγκρουσιακή σχέση
γιατί κανείς δεν ήθελε τον πάγο
για τη γη του.
Γι’ αυτό ήταν απίθανοι.
Ήταν οι μόνοι που ζούσαν
σε μια περιοχή
που δεν θα ζούσε κανείς.
Ήταν η εξαίρεση.
Κι αυτό δεν μπόρεσε
να λειτουργήσει καταλυτικά
για τη συνέχεια.
Ουσιαστικά ήταν άχρονοι.
Δεν ήταν της ιστορίας,
είχαν μύθους.
Δεν ήταν της μυθολογίας,
είχαν γεγονότα
αλλά τα προκαλούσε η φύση
κι οι άλλοι.
Ήταν το μοναδικό ουδέτερο στοιχείο.