Η επαφή των Ευρωπαίων με τους Αυτόχθονες
ήταν μία απόδειξη ότι η ισορροπία
δεν λειτουργούσε για να παράγει
ένα ειρηνικό πλαίσιο.
Το ταυτόχωρο και το ταυτόχρονο
δεν ήταν αποδεκτά.
Η απομόνωση είχε οδηγήσει
στην αποκλειστικότητα.
Κι η αποκλειστικότητα
στην απομόνωση.
Η μοιρασιά ήταν ανέφικτη
και κατά συνέπεια η αρμονική
μη υλοποιήσιμη.
Έτσι γρήγορα δημιουργήθηκε
μία συγκρουσιακή σχέση.
Οι νοοτροπίες ήταν διαφορετικές
κι ασυμβίβαστες.
Είχαν και οι δύο εφαρμόσει
τη θεωρία αποφάσεων
όπου ο παίκτης ήταν μοναδικός
κι είχαν χάσει κι οι δύο
στο πλαίσιο της θεωρίας παιγνίων.
Κι οι δύο θεώρησαν
ότι κάτι είχαν κερδίσει.
Οι δύο αποκλειστικότητες
είχαν δημιουργήσει
αποκλεισμό.
Οι θεωρίες τους
αποφάσισαν
να έχουν μία κοινή τομή κενή
για ν’ αποφύγουν τους νεκρούς
αλλά τελικά σκότωσαν
τους αγέννητους.
Οι μεν θεώρησαν ότι κέρδισαν
γιατί οι άλλοι έφυγαν αλλού.
Οι δε θεώρησαν ότι κέρδισαν
γιατί οι άλλοι έμειναν εκεί.
Ουσιαστικά η εγκατάλειψη της αλληλεπίδρασης
λειτούργησε σαν να μην είχαν βρεθεί ποτέ.