Δεν ήταν πια ένα θέμα επαφής
αλλά σχέσης με τη Βίνλαντ.
Ακόμα και αν ήταν απειροελάχιστη
είχε διαρκέσει αιώνες
αλλά και πάλι τα ίχνη
είχαν χαθεί
μέσα στη λήθη.
Σαν ένα μυστικό
που δεν είχε διαρρεύσει.
Πέρα της Νορβηγίας
ήταν σαν να μην ήξερε κανείς…
Κι όλα ξαναβρέθηκαν
από τη λεπτομερή μελέτη
των Σάγκα
που είχε αρχίσει να αναλύει σε βάθος
γιατί αυτές είχαν διασώσει
τη μνήμη
ακόμα κι αν οι περισσότεροι
τις έβλεπαν μόνο ως έπη
χωρίς να έχουν κάποιο ιστορικό υπόβαθρο
αλλά τελικά έχουν δικαιωθεί
κι αυτό χαροποιούσε τον ιππότη
και μαζί του τις ψυχές
που είχαν ανακαλύψει
έναν ολόκληρο κόσμο.
Από το κενό,
την αδιαφορία και τον αποκλεισμό
είχαν περάσει
στον αλτρουισμό,
τη συνεργασία και τη συνέργεια
για να φτάσουν στην κενότητα.
Από τον σολιψισμό
την αδιαφορία και το μίσος
είχαν περάσει
στην εμπάθεια με την ετυμολογική έννοια,
στη φιλία και την αγάπη
για να φτάσουν στην αρμονία.
Διότι αυτός ήταν ο κλειδωμένος στόχος
της τελειότητας.