Κανείς δεν είχε ενοχές
ούτε τύψεις
για αυτό που είχε συμβεί
μέσα στους αιώνες
λες κι ήταν
μόνο το κενό
ούτε καν η αδιαφορία ή το μίσος.
Ήταν πολύ δύσκολο
να παραδεχτεί κανείς
τις αδικίες του
ενάντια στους αθώους
της Ανθρωπότητας.
Υπήρχε όμως
η αμισεία
που έσπρωχνε
τα πάντα
και τους πάντες
γιατί η απελευθέρωση
ήταν ολική.
Δεν τραβούσε κανένα, καμία,
πάλευε με νύχια και με δόντια
για να σπρώξει και το μέτωπο
της αδικίας
όταν δεν μπορούσε να την αφοπλίσει
με πιο άμεσο τρόπο.
Αλλιώς έβγαινε το σπαθί
και δεν άφηνε τίποτα όρθιο
σαν να ήταν σε ναό
που άλλοι δεν σέβονται.
Μόνο μετά κατάλαβαν
οι ψυχές
πόσο μεγάλος ήταν ο ναός
που είχε τον ουρανό
για τρούλο.
Κι εκεί κατάλαβαν
ότι οι ουρανοξύστες
ήταν μόνο δέντρα
για το δάσος
του ιππότη του μέλλοντος.