Έχεις σκεφτεί ποτέ
τη δροσερή καρδιά
που θα ήταν η κόρη μας
που θα έπαιζε κρυφά
με τα βότσαλα της μνήμης
απέναντι στον ωκεανό
για ν’ αγγίξει τον ήλιο
στην άκρη του ουρανού
και να δει μόνη της
την αλήθεια του Ελύτη
λίγο πριν το δειλινό;
Αυτό σκέφτηκα τώρα
και είπα να το γράψω
για να μην ξεχάσω
την ομορφιά σου
μέσα στο χειμώνα.