Γι’ αυτό το Masterclass μία αφορμή είναι η Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννη που εξηγεί και τον τίτλο και αφορά τη διαφοροποίηση που υπάρχουν αυτονόητα και δεδομένα, τα οποία δεν είναι ξεκάθαρα για όλους. Και παίρνουμε τη φράση που βρίσκεται στην περιγραφή στο τέλος της Αποκάλυψης, όπου εξηγεί ο Άγιος Ιωάννης ότι στην πόλη που περιγράφει δεν υπάρχει εκκλησία. Και η εξήγηση είναι, εφόσον έχουμε μια μοντελοποίηση του Παραδείσου, ότι αυτή η πόλη που περιγράφει είναι η πόλη του Χριστού. Άρα δεν μπορούμε να έχουμε μια εκκλησία. Θα το κάνω σαν εισαγωγή για να είναι κατανοητό σε όλους. Σε μία χώρα δεν μπορεί να έχετε μια Πρεσβεία της χώρας σας. Αφού η χώρα αυτοαντιπροσωπεύεται. Έχετε λοιπόν μια Πρεσβεία της χώρας σας σε άλλες χώρες. Άρα άμα σας έλεγα ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει Πρεσβεία της Ελλάδος, νομίζω ότι θεσμικά θα γινόταν κατανοητό σε όλους. Όταν λέμε ότι η εκκλησία είναι ο Οίκος του Θεού, Χριστού κ.λπ., η ιδέα είναι ότι εκτός Οίκου δεν είναι η χώρα του Θεού και του Χριστού με την έννοια του Παραδείσου. Άρα για να το πω μάλλον με περισσότερο χιούμορ, δυτικά της Εδέμ μπορεί και να βρεις πινακίδα που να λέει στα τόσα χιλιόμετρα είναι ο Παράδεισος. Ανατολικά δεν μπορείς γιατί είσαι μέσα στον Παράδεισο. Άρα θα έπρεπε να γράφει, εδώ Παράδεισος. Ακόμα κι όταν έχουμε πινακίδες που λένε ότι είμαστε σε μια περιοχή, άμα το σκεφτείτε καλά, τις λέμε στα όρια της περιοχής για να ξέρουμε πότε μπαίνουμε μέσα. Θα έχει ενδιαφέρον στο κέντρο της Αθήνας μία πινακίδα να λέει Αθήνα. Γιατί επιμένω μ’ αυτά τα παραδείγματα: Επιμένω γιατί, επειδή είναι δεδομένο, είναι αυτονόητο ότι δεν υπάρχει επεξήγηση. Το δεδομένο όμως φαίνεται λίγο παράξενο, γιατί άμα σας έλεγε κάποιος «υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο είσαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει στον Παράδεισο», θα έπρεπε να έχει υψηλή νοημοσύνη αυτός που θα απαντούσε «ναι, μία εκκλησία». Θα μπορούσε να είχε μία χαμηλότερη νοημοσύνη λέγοντας ότι απλώς διάβασε την Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννη. Γιατί εκεί πέρα εξηγεί ότι επειδή είναι όλο το πλαίσιο του Χριστού και του Θεού, δεν μπορεί να υπάρχει αυτό. Τώρα θέλω να το καταλάβετε αλλιώς. Επειδή ο Ελληνισμός έχει πάει σε πολλές χώρες, βλέπετε σ’ όλες τις χώρες, Αμερική, Αλβανία, Αυστραλία, Ουγκάντα, βλέπετε ότι ένα από τα πρώτα πράγματα που κάνουμε είναι να φτιάξουμε μια εκκλησία. Μα φτιάχνουμε μία εκκλησία, διότι δεν είμαστε εκεί που είναι κλασικά οι Έλληνες. Αλλά επειδή γίνεται ξαφνικά μια νέα κοινότητα, μια νέα παροικία κ.λπ., προσπαθούμε να φτιάξουμε αυτά που έχουμε στη μητέρα πατρίδα. Άρα στην πραγματικότητα, άμα το δείτε μ’ αυτόν τον τρόπο και θα κλείσω έτσι, η εκκλησία είναι η Πρεσβεία του Παραδείσου. Εμείς λοιπόν, άμα το συνειδητοποιούσαμε αυτό, μπορεί και να μην πηγαίναμε απλώς στην εκκλησία ως απλό οίκο, θα ήταν διαφορετικό το πλαίσιο αν στο μυαλό μας λέγαμε, μπαίνω σε μία από τις Πρεσβείες του Παραδείσου. Άμα το δείτε με αυτόν τον τρόπο θα καταλάβετε ότι τελικά ένα κομμάτι του Παραδείσου υπάρχει μέσα στην καθημερινότητά σας, η οποία ενσωματώνει την εκκλησία. Τώρα το λέω ανάποδα. Άμα αυτό υπάρχει μέσα στην καθημερινότητά σας, η καθημερινότητά σας δεν είναι δεδομένη, θεωρείτε ότι είναι αυτονόητη. Κάτι που δεν είναι αυτονόητο, είναι ότι η καθημερινότητα μπορεί να έχει ένα υπερβατικό στοιχείο. Για τους πιο μαθηματικούς, όταν ανακαλύψαμε τους πρώτους υπερβατικούς αριθμούς μέσα στους πραγματικούς, υπενθυμίζω ότι ένα υπερβατικός αριθμός είναι ένας αριθμός που δεν είναι λύση μιας αλγεβρικής εξίσωσης, δηλαδή το √2 είναι, αλλά ο αριθμός π δεν είναι, όταν επινοήσαμε αυτήν την έννοια, δυσκολευόμασταν να αποδείξουμε αυτήν την υπερβατικότητα μερικών αριθμών πολύ απλών, όπως η σταθερά του Euler ή ακόμα και π και μετά τελικά ανακαλύψαμε μέσω μίας μεθοδολογίας του Cantor ουσιαστικά, όχι μόνο της διαγώνιας, και πιο εξελιγμένη, ότι τελικά είναι οι περισσότεροι, απλώς δεν τους εντοπίζαμε. Αλλά τώρα θέλω να φανταστείτε ότι έχουμε έναν κανόνα, είναι  οι πραγματικοί αριθμοί. Μέσα στους πραγματικούς αριθμούς, ως κανόνας, υπάρχει μία εξαίρεση, υπάρχει ένα υπερβατικός. Από τη στιγμή που τον ανακαλύψαμε, καταλάβαμε ότι οι εξαιρέσεις είναι άπειρες σε πλήθος και μάλιστα έχουν μια πυκνότητα που ολοκληρώνει το σύνολο. Το λέω λίγο πιο λιανά μάλλον. Το κόκκινο βάφεται κόκκινο; Θα μου πείτε, μα είναι είναι ήδη κόκκινο. Φανταστείτε τώρα ότι το κόκκινο δεν υπάρχει ως χρώμα, θα πάρω το πορτοκαλί και λέτε ότι βλέπετε μία επιφάνεια που είναι όλη πορτοκαλί. Μετά, όταν την κοιτάζετε, ας πούμε ότι είσαστε σε ένα RGB κ.λπ., θα δείτε π.χ. ότι είναι πάντοτε δύο χρώματα παντού κι επειδή είναι δύο χρώματα παντού, τελικά πιστεύετε ότι είναι το πορτοκαλί. Το πορτοκαλί ως χρώμα πρωταρχικό δεν υπάρχει, ως δευτερεύον υπάρχει, αλλά όταν θεωρείτε ότι θα είναι εξαίρεση να υπάρχει κόκκινο μέσα στο πορτοκαλί, αυτή η εξαίρεση είναι τόσο καθοριστική, η οποία είναι παντού, απλώς επειδή είναι παντού αποτελεί ανωμαλία και όχι ιδιομορφία και λέτε τι βλέπετε. Και θα μου πείτε, τώρα σας εξηγώ τι είπα προηγουμένως; Ναι. Τώρα θα περάσουμε στο Masterclass για να εξηγήσω τι έκανα στην εισαγωγή, γιατί μερικές φορές η εισαγωγή είναι για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι θα γίνει μετά. Αλλά επειδή εμείς έχουμε και την όπερα σαν μοντέλο η εισαγωγή μπορεί να είναι απλώς το άνοιγμα. Τώρα θα δούμε πότε θα φτάσουμε στο κλείσιμο.