Δύο φίλοι συναντιούνται μετά από μήνες στον δρόμο. Χειμώνας. 1 ώρα πριν τα μεσάνυχτα.

– Νίκο μου εσύ είσαι; Δεν σε αναγνώρισα χωμένο στο κασκόλ. Τον τελευταίο χειμώνα που σε είδα, φόραγες μονόχρωμα κασκόλ. Τι έγινε και έβαλες χρώμα στον λαιμό σου;

– Εγώ είμαι, βρε! Ένα χρωματάκι βάλαμε κι αμέσως εσύ… Το έβαλα για να μην ξεχάσουμε τον Vincent… Θυμάσαι την έκθεση… Επιπλέον, έβαλα μόνο το χρώμα του αοράτου για να το δεις μόνο εσύ… Και τώρα τι θα πεις, Βαγγέλη;

– Θα χαμογελάσω πριν μιλήσω. Έτσι, επειδή μιλάμε για χρώματα κι εσύ είσαι ικανός να ζωγραφίσεις το χαμόγελό μου και τα αόρατα σοκολατάκια που τρώω.. Νίκο μου, φυσικά και θυμάμαι την έκθεση, λόγω της αγάπης σου για τον Βίνσεντ! Εμένα άραγε θα με αγαπήσεις τόσο ποτέ;

– Θα πρέπει να πεθάνεις πρώτα, για να σε λυπάμαι. Επιπλέον, μπορώ να δω το χαμόγελό σου και πριν. Δεν έχω ανάγκη από πορτραίτο ακόμα κι αν σε έκανα το μισό. Τα σοκολατάκια είναι του Λεωνίδα;

-Πήγα στου Λεωνίδα, αλλά ήταν πολύ ακριβά (αν ήμουν Σπαρτιάτης λέει, θα είχα έκπτωση 300%) και έτσι διάλεξα τα ανεκτίμητα, σπιτικά, της μαμάς..

– Ε, δεν είπαμε και να πεθάνεις για να φας ένα σοκολατάκι! Καλά έκανες, τα σπιτικά της μάνας είναι το κάτι άλλο! Απλώς του Λεωνίδα είναι τα μόνα που μας άφησαν να είναι ελληνικά. Μάλλον είναι εκτός ύλης για την εκπαίδευση.

– Και να σου πω την αλήθεια Νίκο, πάντα με ενδιέφεραν τα εκτός ύλης.. Διότι με τα υλικά αγαθά, δεν θέλω και πολλά – πολλά! Πάμε σπίτι να σε κεράσω γαλακτομπούρεκο της μαμάς; Ανεβαίνουν σε ποδήλατο.

– Πόση ενέργεια χρειαζόμαστε για να είμαστε εκτός ύλης και για να φάμε ένα χειμωνιάτικο γλυκό! Κάτσε πάνω στο τιμόνι για να έχεις θέα και να μου λες προς τα πού να πάω! Θα κάνουμε τον τυφλό και τον ανάπηρο, για να μην μας δει η κοινωνία.

– Υπέροχα! Υπάρχουν κάτι άτομα μπροστά, πάμε από αριστερά που έχει ανθρώπους. Αυτοί μόνο, μπορούν να δουν ότι έχουμε προορισμό! Τι μαγική βόλτα είναι αυτή φίλε μου! Θα κάνουμε τον γύρο μιας ώρας, σε 60 λεπτά.. Βγάζουν και οι δύο κραυγές, ευχαρίστησης, σαν μικρά παιδιά.

– Θα κάνουμε πλάγια σκέψη! Κοίτα μπροστά μην πέσουμε! Βέβαια πάνω σε ποδήλατο πάντα πέφτουμε κι έτσι κρατάμε ισορροπία… Έτσι είναι και με τους ανθρώπους… Έτσι λέει η θεωρία παιγνίων… Φαντάσου να μας άκουγε ο John Nash, τι χαρά θα ήταν γι’ αυτόν! Στροφή! Στροφή! Πες το ρε άνθρωπε, παρά λίγο να… Τουλάχιστον θα είχαμε πεθάνει μαζί… Αυτές είναι οι αληθινές φιλίες! Φύγαμε!