Στο κάστρο, μετά την προσευχή

ήταν η ώρα για δράση.

Η προσευχή ήταν η αρχή

κι όχι το τέλος μιας πράξης.

Δεν περίμεναν τα πάντα

χωρίς να συμβάλλουν στον αγώνα.

Αυτό είχε μάθει ο ιππότης στις ψυχές.

Δεν ήταν το πρέπει αλλά το πρέπον.

Το είχαν δει κι όταν φιλούσε το σπαθί

που τον ακολουθούσε εδώ κι αιώνες.

Η δύναμη της πίστης

δεν περιοριζόταν μόνο στην προσευχή.

Αυτή ήταν η είσοδος στον ναό

κι όχι μόνο η έξοδος.

Άλλωστε έτσι ήταν κι η αρτοκλασία.

Η μοιρασιά ήταν για μετά.

Κι όταν έβλεπαν τη σφραγίδα

της Αγάπης της Ανθρωπότητας

ήξεραν πόσο θεμελιακό ήταν

για τη συνέχεια του έργου

αφού φαινόταν επί του πρακτέου

η πράξη της αλήθειας.

Δεν ήξεραν στην αρχή

ότι είχαν πλάσει

πολύτιμο αντικείμενο του κάστρου

αλλά τώρα το έβλεπαν ζωντανά

κάθε μέρα που έφτιαχναν πρόσφορο.

Το είχαν ζήσει από πριν

και το έβλεπαν μετά.

Γι’ αυτό ήταν κι απόλαυση η πίστη

γιατί ζούσαν πολυκυκλικά

τη βαθύτητα του έργου

μέσω κάθε πράξης.