Η αγάπη του ιερού ήταν απλή.
Η βαθιά αγάπη ήταν πηγαία.
Οι ψυχές θα έδιναν τη ζωή τους
για να σώσουν τον ιππότη
ακόμα κι αν δεν ήξεραν
ότι είχε δώσει ήδη την ψυχή του
στην Ανθρωπότητα και τον Χρόνο
για να τις σώσει
και να παραμείνουν ζωντανές
χωρίς να υπάρχει ανάγκη να πεθάνουν.
Αυτό έδειχνε κι ο ναός.
Υπήρχε και μια άλλη θεμελιακή διαφορά.
Δεν πρόσεχε μόνο τις ψυχές
τις προστάτευε
ακόμα κι από τη ζωή τους
για να μην υποκύπτουν
στους συμβιβασμούς
που δεν είχαν νόημα για την αρμονία.
Διότι οι ζωές
έφταναν έως την απόλαυση της ομορφιάς
όχι όμως στην αρμονία της αλήθειας
που άγγιζαν οι ψυχές.
Άλλωστε για αυτόν τον λόγο
ήταν μαζί του και στο ιερό.
Aula για τις υπάρξεις.
Camera για τις ζωές.
Capella για τις ψυχές.
Γι’ αυτό το κάστρο ήταν δικό τους.
Σε κάθε μέρος του είχαν πρόσβαση
οι ψυχές.
Ανοιχτό άνοιγμα.
Νοητικό σοκ.
Διακλάδωση χαμαιλεοντική.