Τα φτερά της πίστης

ήταν πάντα ανοιχτά

γιατί δεν έχε τίποτα να κρύψει

αφού ήταν της άρνησης της λήθης.

Ο ναός ήταν πάντα ανοιχτός στις ψυχές

γιατί λειτουργούσε για κάθε ανάγκη

για κάθε προσευχή

κι ήταν πάντα το σημείο εκκίνησης

κάθε αποστολής

αλλά και της λήξης της.

Έμοιαζε για κάποιον που δεν είναι πιστός

σαν το στήσιμο των κομματιών και των πιονιών

πάνω στη σκακιέρα

επειδή δεν ξέρει το ιπποτικό της παρελθόν.

 Έτσι και στην εκκλησία

βλέπει μόνο το κτήριο.

Άλλωστε το ίδιο θα έκανε

και μ’ ένα σώμα.

Ενώ για τον ιππότη

το καθένα είχε τη σημασία του.

Όσο για το σώμα

από μικρός

το πρόσεχε

σε κάθε Επιτάφιο

έτσι κάθε σημείο του

άξιζε την προσοχή του.

Οι ψυχές δεν το είχαν φανταστεί

αλλά το ζούσαν

σε πρακτικό επίπεδο

με κάθε πράξη της ζωής

και του έργου

γιατί για αυτό

ήταν ολισμός

και ποτέ λιγότερο.