Είχε δικαίωμα κι η φύση στον ναό.

Και γι’ αυτό υπήρχε ο κήπος.

Ήταν μία διπλή αναφορά.

Άλλωστε πώς να μην υπάρχουν λουλούδια

σε αυτόν τον κόσμο που προστάτευαν τα δέντρα

κι ειδικά ο μύθος της γαλαζοαίματης βελανιδιάς.

Έτσι έβλεπε και τις ψυχές

που ήταν πάντα γλυκιές μαζί του

σαν να ήταν…

Δεν έβλεπαν μόνο τη θυσία

ή ακόμα και τα στίγματα

αλλά και το θαύμα

που έσωζε τα πάντα.

Ο σεβασμός του για τη φύση

τους είχε εντυπωσιάσει από την αρχή.

Έμοιαζε με  παράδοξο

όταν εξέταζε κάποιος την αίθουσα των όπλων

αλλά η αλήθεια ήταν απλή

το ιερό σπαθί ήταν μόνο

για να παλέψει ενάντια στη βαρβαρότητα.

Δεν ήθελε ούτε τα κομμένα λουλούδια

και ποτέ δεν θα περπατούσε

πάνω σε μυρμήγκια.

Δεν ήταν μόνο το δικαίωμά τους

αλλά και το πρέπον

για τον ίδιο

χωρίς καν να υπάρχει το καθήκον.

Ήταν φτιαγμένος

για να προστατεύει τις ψυχές.

Και αυτό το έκανε με κάθε τρόπο

που διέθετε η μνήμη μέλλοντος

κι η νοημοσύνη του παρελθόντος.

Έτσι ήταν και μέσα στον κήπο

γι’ αυτό είχε και το βιβλίο των λουλουδιών.