Η αγκαλιά του ήταν πάντα ανοιχτή
σαν να είχε σταυρωθεί
για ν’ αντέξουν οι ψυχές
τη θυσία της σωτηρίας.
Έτσι ήταν κι ο τρούλος ανοιχτός
για να φαίνεται ο ουρανός
και το φως
που έφερνε ζωή στις ψυχές
ενώ δεν ήξεραν
ότι υπάρχει
από την αρχή.
Αλλά τώρα όταν έκλειναν το στόμα
ήταν για να ζήσουν την επίγευση
μετά την πράξη
που αλλάζει και τη γεύση
αφού ήταν κομμάτι ουρανού.
Με τον ιππότη
δάγκωναν και το είναι του
αφού ήταν πηγή ζωής.
Έτσι κατάλαβαν
και τη βαθύτητα του προσκυνήματος.
Χάρη στη βαθιά αγάπη
που δεν ζητούσε τίποτα
και τα έδινε όλα
χωρίς ποτέ να μετρά
η απόσταση
αφού πάντα τη μηδένιζε
για να νιώθουν
όσο πιο έντονα γινόταν
το μαζί
που ποτέ δεν είχαν ζητήσει
να ζήσουν
ενώ τώρα το ήθελε
η ψυχή τους.