Όπως ο ύμνος της αγάπης
κι η κενότητα είχε συνέχεια
γιατί δεν ήταν πια
μία πράξη που ενώνει
αλλά το ένα που πράττει
γιατί ζει ολιστικά
και πέρα του συμβόλου
αφού η ίδια η βαθιά αγάπη
ήταν ναός
πάντα ανοιχτός για τις ψυχές.
Η ουσία ήταν
πανταχού παρούσα
γιατί ήταν ανάγκη
χωρίς να υπάρχει αίτημα
εκτός από αυτό του Χρόνου.
Μέσα στο Ένα
οι ψυχές ένιωθαν
μέσα τους
την Αγάπη της Ανθρωπότητας
σαν να ήταν φωτόσημο
που είχε πλάσει
με το σπαθί
πάνω στο ξύλο
της βελανιδιάς
για να είναι σκληρό
και να πηγαίνει βαθιά
αφού ήταν ο μόνος τρόπος
να αφήσει το ίχνος του φωτός
πάνω στις ψυχές
για να είναι
προστατευμένες
από το χρίσμα
που είχε
ο Χιλιόχρονος.