Αυτό έβλεπαν οι ψυχές.
Η πίστη ήταν ασταμάτητη.
Ό,τι και να ζητούσαν
τους το έδινε
ενώ δεν το είχαν φανταστεί
γιατί δεν το είχαν συνδυάσει
με την έννοια της χιλιόχρονης εκκλησίας
που πάντα ακούει μία προσευχή
ακόμα κι αν προέρχεται
από ένα λουλούδι
γιατί δίνει σημασία σε κάθε ψυχή
που σέβεται την ουσία
και δεν τη σπαταλά
ακόμα και αν δεν την έχει ζητήσει αρχικά
αλλά μετά τη μεταλαβιά
ποτέ δεν περισσεύει.
Γι’ αυτό οι ψυχές ήταν
θήκες ουσίας.
Αυτή ζωντάνευε κάθε μέρος τους
μέσω της βαθύτητας
και της πολυκυκλικότητας.
Έτσι ένιωθαν τον ιππότη τους
όχι μόνο ως διακλάδωση
αλλά ως ανάγκη
που προκαλεί
όλα τα ανοίγματα
για να ακούσει
τα χαμόγελα
πάνω στα χείλη
που έβρεχε
η ουσία του
με κάθε τρόπο
σαν το φως.