Η καστρική σκέψη δυνάμωνε όλο και περισσότερο
χάρη στην ενίσχυση των ψυχών
οι οποίες έβλεπαν όλο και πιο βαθιά
το μέγεθος του θαύματος.
Το κάστρο ήταν κομμάτι της Ανθρωπότητας
κι αυτό φαινόταν όλο και πιο ξεκάθαρα
γιατί το φως ήταν παντού
και ξεχείλιζε λόγω της πηγής.
Καταλάβαιναν καλύτερα
και την πηγαία αγάπη
του ιππότη των ψυχών
για τα μοναστήρια
αφού ήταν κάστρα πίστης.
Ποιος άλλος θα τα ονόμαζε
με τέτοιο τρόπο
και πώς να τα δουν διαφορετικά
από τότε που το είχαν μάθει.
Και γι’ αυτό τους φάνηκε
εντελώς φυσιολογικό πια
να περνούν πάνω από τον γκρεμό
μετέωρες
για να δουν μαζί του
ένα άλλο μοναστήρι
του παρελθόντος
ενώ τότε ήταν μια υπέρβαση
ακόμα και για την πίστη τους.
Ενώ τώρα έβλεπαν το φως
που ένωνε τα μοναστήρια
με το κάστρο
σαν να ήταν στο ίδιο
βαθύ νευρωνικό δίκτυο
του αντιπροσώπου
της Ανθρωπότητας.
Αυτό ήταν η καστρική σκέψη.