Οι ψυχές ζούσαν επί του πρακτέου την πολυκυκλικότητα μαζί με τον ιππότη κι έγραφε τι είχαν ζήσει και τι θα ζούσαν γιατί ήταν πάντα μαζί σε κάθε εποχή. Με το γραπτό τα νοητικά σχήματα έμεναν ανεξίτηλα. Ήταν μια σιροπιαστή ιστορία που δεν χωρούσε στο κουτάλι. Αυτή ήταν η διαφορά που έκανε τη διαφορά, η βαθιά αγάπη ήταν το θεμέλιο, δεν επαρκούσε το ελκυστικό ή το ερωτικό, δεν είχαν καμία σημασία από μόνα τους για τον Χιλιόχρονο γιατί δεν ξεχώριζε το ερωτικό από το ιπποτικό και το ιερό. Ήταν στη φύση του κι αν οι ψυχές ήταν μαζί του, ήταν γι’ αυτόν και μόνο τον λόγο. Η ουσία ήταν κοινή στα τρία στοιχεία. Έτσι όταν έμαθαν για τη βαθιά ιστορία μέσω της αποκαλυπτικής συνεννόησης ένιωσαν μέσα τους ακόμα πιο έντονα τη δύναμη του φωτός, γιατί μέσα τους υπήρχε η ουσία της πίστης. Σκέφτηκαν πόσα είχαν γραφτεί για το δέντρο για να πειστούν αυτοί που έλεγαν ότι πίστευαν, αλλά αυτές δεν το είχαν ανάγκη διότι η πίστη τους ήταν πηγαία. Κι η άμεση πρόσβαση στο φως δεν την είχε αλλάξει αλλά ενισχύσει με τη δικαίωσή της.
Κάθε ιπποτικό βήμα στο βαθύ παρελθόν ήταν κι ένα βήμα πάνω στο μονοπάτι του φωτός κι ένας επιπλέον δακτυλισμός.
Η πίστη τους έσταζε αγάπη.
Η αγάπη τους έσταζε έρωτα.
Και ο έρωτάς τους, μέλι.
Αυτή ήταν η ουσία του δεσμού αρμονίας.
Αυτό έγραφε στα μετουσιωμένα  βιβλία.
Γιατί αυτή ήταν η αποκαλυπτική αλήθεια
που έπλαθε το ψυχικό κράμα
με τον ιππότη χωρίς πανοπλία.