Δεν προλάβαινε να τελειώσει τα κείμενα

που έπρεπε ν’ αλλάζει το μελάνι

έτσι του έκαναν δώρο

πολύτιμα μελάνια της Άπω Ανατολής

που τροφοδοτούσαν την πένα του

που έμοιαζε με φτερό και με σπαθί.

Έτσι διάβαζαν τι έγραφε

η γαλαζοαίματη βελανιδιά

σαν να το έκανε

με την ίδια την ουσία της.

Το δώρο των ψυχών

δημιουργούσε την ανάγκη

του αντίδωρου

κι έγραφε τη συνέχεια

που ήθελαν

για να μη χαθεί

ούτε σταγόνα

από τη ζωή τους.

Έτσι στα ίχνη του κάστρου

ήρθαν να προστεθούν

και τα τετράδια

με το γαλάζιο μελάνι

που έμοιαζε να είναι

κοινή τομή

της θάλασσας

και του ωκεανού

σαν να είχε μαζί

όλα τα στοιχεία τους

και αυτό

προκαλούσε

ακόμα μεγαλύτερη χαρά

γιατί βέβαια

δεν το είχαν ζητήσει

αλλά το περίμεναν.