Τα έργα του Κάστρου
δεν είχαν μόνο την υπογραφή του
αλλά και το ίχνος του Χρόνου
λόγω της ουσίας
γιατί ήξεραν οι ψυχές την αξία τους.
Η βιβλιοθήκη δεν προστάτευε
μόνο τα βιβλία αλλά και τους πίνακες
αφού ήταν κομμάτια του θησαυρού.
Δεν ήταν εκθέματα,
ήταν ζωντανή μνήμη μέλλοντος.
Διότι όλα αυτά
ήταν στοιχεία που ενίσχυαν
τα θεμέλια του δεσμού της αρμονίας.
Έτσι ήταν και οι νυχτερινοί διάλογοι
που δεν ξεχνιόντουσαν
την επόμενη ημέρα
σαν να είχαν ψηθεί
κοντά στο τζάκι
κι αποκτούσαν την πατίνα του χρόνου.
Αυτά τα κομμάτια ζωής
εμπλούτιζαν το ψυχικό κράμα
και το έκαναν
πιο ανθεκτικό
στις επιθέσεις της κοινωνίας.
Δεν ήταν απλώς ένα κόσμημα
ή ακόμα κι ένα σύμβολο
αλλά ένα κομμάτι
του έργου τους
που είχε μετουσιωθεί
για να ζήσει
και πιο πέρα
από τα όρια
λόγω ανάγκης.