Η ομορφιά έχει παγκοσμιότητα.

Παρόλα αυτά είναι πάντα δύσκολη

να τη μοιραστείς πραγματικά

γιατί ο καθένας

την ερμηνεύει

με τον δικό του τρόπο.

Έτσι αποτελούσε τελικά ένα κριτήριο

για τις ψυχές

που δεν λειτουργούσαν κοινωνικά

και πατούσαν μόνο

πάνω σε ανθρώπινα σχήματα

γιατί ήταν της Ανθρωπότητας

και τίποτα δεν μπορούσε να τις σταματήσει

όταν ήθελαν πραγματικά κάτι.

Άλλωστε είχαν το ελεύθερο

να ζητούν ό, τι θέλουν

όποια χάρη

και το ήξεραν.

Έτσι το Κάστρο

δεν μπορούσε να είναι της κενότητας

αλλά μόνο της αρμονίας.

Και κάθε όμορφη δημιουργία τους

έπαιρνε τη θέση της.

Δεν ήταν μια σκακιέρα μόνο.

Έμοιαζε με goban

όπου δημιουργούσαν

δομές ζωής

που μπορούν να αντέξουν και επιθέσεις.

Το Κάστρο γινόταν

όλο και πιο ανθεκτικό

κι αυτό άγγιζε το πνεύμα

του ιππότη

γιατί μόνο αυτές το έκαναν.