Δεν ήξεραν πώς να το εξηγήσουν οι ψυχές
αλλά έβλεπαν χειροπιαστά
ότι δεν υπήρχε διαχωρισμός
μεταξύ ιερού, ερωτικού και ιπποτικού
ήταν ένα ενιαίο πλαίσιο
και το ίδιο κράμα,
το ψυχικό κράμα.
Το ένιωθε ο ιππότης
με όλο του το είναι
και γι’ αυτό τις χαιρόταν
τόσο βαθιά
και πολυκυκλικά
μέσα στο Κάστρο   κι εκτός
μέσα στον Χρόνο    κι εκτός
γιατί ήταν πάντα
και παντού μαζί.
Τόσο απλά.
Δεν ήταν μόνο επαφή,
σχέση ή δεσμός…
Αλλά δεσμός αρμονίας
και ψυχικό κράμα.
Έτσι έβλεπαν τον κόσμο
έτσι ζούσαν
κι έτσι δημιουργούσαν
γιατί πάλευαν μαζί
ενάντια στη βαρβαρότητα
αφού ήταν της Ανθρωπότητας
σε όποια κοινωνία
και να ήταν
σε όποιον πολιτισμό
και να ήταν
γιατί η διαφορά
έκανε τη διαφορά
και μάλιστα ψυχικά.