Σπάνια τον έβλεπαν
με το οικόσημο πάνω στο στήθος
γιατί ήταν πάντα γλυκός
με τις ψυχές
αλλά κάποτε
λόγω προοπτικής
αναγνώριζαν το θεμέλιο
της γαλαζοαίματης βελανιδιάς
επειδή ήταν πάντα ανοιχτός
μαζί τους
σαν τον ωκεανό
που προστατεύει τα νησιά.
Έτσι οι ψυχές έπλεαν
σαν γλυκά νησιά
πάνω στον ωκεανό
της ψυχικής του αγκαλιάς
γιατί ήταν το πρέπον
για το μεγαλείο
του κράματος.
Έτσι ελάχιστα λόγια
είχαν φτάσει
για ν’ αγγίξουν τη διττή
αρνητική απόσταση
την ώρα που άγγιζαν
το σώμα
χωρίς πανοπλία
για να ξέρει
ότι τον προσέχουν
με τον δικό τους τρόπο
από κάθε παρέμβαση
γιατί ήταν και θα ήταν πάντα
ο ιππότης των ψυχών τους.