Δεν ήταν απλώς συμπαθητικές χορδές οι ψυχές.

Με τον ιππότη είχαν μάθει

για την κοινή τομή που είχαν μεταξύ τους

ακόμα και μέσα στον ωκεανό του

που λειτουργούσε καταλυτικά

σαν τη διεύθυνση ορχήστρας.

Έτσι όταν μία έπρεπε να κάνει μία υπέρβαση

αμέσως οι άλλες την υποστήριζαν

για να ξεπεραστεί κάποια δυσκολία

ακόμα και σε πρακτικό επίπεδο.

Έτσι το πλαίσιο της υπερστήριξης

δεχόταν την υποστήριξή τους

και γινόταν όχι μόνο πιο αποτελεσματικό

αλλά και ανθεκτικό.

Οι συγχορδίες ψυχών

ζούσαν μέσα στο κράμα

και χάρη σε αυτό.

Αναγνώριζαν τις νότες

της αόρατης παρτιτούρας

της σύνθεσης.

Όλα αυτά έπρεπε να γίνουν

χωρίς να υπάρχει ένα σημείο αναφοράς

εκτός από τη διδασκαλία.

Κι ήταν ένας τρόπος να μεγαλώνει

κι η πλαστικότητά τους

απαντώντας σε ετερόκλητες συνθήκες

που άλλαζαν συνεχώς

γιατί ήταν εξαρτημένες

από τους λαούς

που είχαν ανάγκη από βοήθεια.

Είχαν την εντύπωση

ότι προσαρμόζονταν

ενώ το βαθύ νευρωνικό δίκτυο

είχε πλαστικότητα λόγω συγχορδίας ψυχών.