Αν μπορούσε κάποιος
να περπατήσει κάτω από τον πάγο της λήθης
έβλεπε ότι έλιωνε
με την ανάσα της ελευθερίας
αλλά όταν περπατούσε πάνω του
χωρίς να βλέπει
κανένα σημείο ζωής ή ανθρώπου
πώς να φανταστεί
ότι κάποιος θα έπλαθε
μνήμη πάνω στη λήθη.
Φαινόταν ανέφικτο
ενώ ήταν το χαρακτηριστικό της διδασκαλίας.
Έβλεπαν μαζί του
απίθανα τοπία
χάρη στη νοητική χαρτογράφηση
και την ψηφιακή όραση.
Δεν ήταν μόνο εικόνες
κάποιας άλλης φαντασίας,
ήταν σκληρά δεδομένα
μιας απίστευτης σκέψης
στην οποία όμως
πίστευαν.
Και τα τοπία δεν ήταν απλά
αφού ήταν ψηφιδωτά
βαθέος νευρωνικού δικτύου
που είχε διασχίσει
τους αιώνες
για να εξελιχθεί
με τέτοιον τρόπο
και τόσο διαφορετικό.
Έτσι έβλεπαν
ότι το κάστρο
ταξίδευε
μέσα στον Χρόνο.