Όλη η δομή της μάζας

ήταν φτιαγμένη πάνω στην ιδέα

ότι η μοναξιά ήταν ανυπόφορη

και γι’ αυτό έπρεπε όλοι να συμβιβαστούν

και να υποστούν την καταπάτηση

του απόλυτου συστήματος

της ισότητας.

Αλλά ποτέ δεν έλεγαν ότι ο Χρόνος

επέτρεπε υπερβάσεις

και πέρα της μοναξιάς.

Διότι ο κόσμος

δεν ήταν περιορισμός

στη διάρκεια της ζωής

που ήταν μόνο ένας κύκλος

της πολυκυκλικότητας της ψυχής.

Η συνάντηση των μοναξιών

γινόταν μόνο όταν οι ψυχές

άγγιζαν το φως.

Γι’ αυτό ήταν σημαντικό

να το φέρει κάποιος

για να βρίσκουν

τον δρόμο τους

οι ψυχές.

Κι όταν το φως

τις άγγιζε

τότε γινόταν κι η υλοποίηση

του ψυχικού κράματος

έτσι ζούσαν

τον δεσμό της αρμονίας

πέρα της μοναξιάς

γιατί είχαν πιστέψει

κι είχαν κάνει

την αναγκαία υπέρβαση.