Η θρησκεία όποια και να ήταν όριζε
ποιοι είναι οι αθώοι
και ποιοι είναι οι εχθροί.
Και βέβαια όσο πιο δογματική ήταν
τόσο πιο πολύ ασχολιόταν με τους εχθρούς
γιατί οι αθώοι
δεν είχαν μεγάλη σημασία.
Η πίστη ήταν διαφορετική
και γι’ αυτό ο στόχος της
ήταν πάντα η σωτηρία των ψυχών
των αθώων της Ανθρωπότητας.
Έτσι όταν μία θρησκεία
απαγόρευε την ύπαρξη των Αγίων
καταδίκαζε τη ζωή των αθώων
γιατί δεν θα έβρισκαν
την ανθρώπινη βοήθεια
να τους υποστηρίζει.
Η απαγόρευση της απεικόνισης
απαγόρευε και τις εικόνες
ενώ οι άνθρωποι
τις είχαν ανάγκη
ως υποστήριξη
κι υπενθύμιση αγάπης
αφού μ’ αυτές
ένιωθαν την κίνηση
πάνω στο σώμα
και καταλάβαιναν
πως δεν είχαν ξεχαστεί.
Διότι υπήρχαν πάντα
κι άλλοι αθώοι
που κανείς δεν θα πρόσεχε
αν δεν υπήρχε
η καστρική σκέψη.