Η διπλή υπογραφή έγινε
πάνω στο υφασματόδετο βιβλίο
για να ανήκει κι αυτό
στα ίχνη του Κάστρου.
Το είχαν σκεφτεί οι ψυχές για να υπάρχει η απτή συνέχεια.
Ήταν το ανάλογο από το οικόσημο αλλά ακόμα πιο βαθύ.
Ήταν κι ένας τρόπος για να γίνει ακόμα πιο γλυκό το έργο.
Έτσι και το τραπέζι κατάλαβε το ύφος της ουσίας
γιατί ήταν κι αυτό ένας τρόπος να μοιραστούν τη χαρά
που τους έδινε λόγω δεσμού αρμονίας.
Το απίστευτο της υπόθεσης ήταν
ότι δεν αποτελούσε καν έκπληξη.
Ήταν λογικό αφού το σπάνιο δεν ήταν σπάνιο για το σπάνιο.
Στη συνέχεια συντονίστηκαν
για να παράγουν άλλο ένα έργο
αφού ήθελαν να υπάρχει κι ο στυλοβάτης
για το επόμενο γλυπτό.
Οι δυσκολίες δεν ήταν μόνο τεχνικές αλλά και πρακτικές
όμως κατάφεραν να τις ξεπεράσουν
για να γίνει πραγματικότητα
το ενδιάμεσο
σαν να ήταν άλλη ανταπόκριση,
άλλου τύπου,
για το μέλλον.