Η επόμενη φάση απαιτούσε περισσότερες αντοχές.
Δεν ήταν πια οι κλασικές συνθήκες.
Έπρεπε να πάνε και πέρα των κλασικών ορίων
για να ξεπεράσουν όσα είχαν γίνει
εκείνη την εποχή
γιατί αυτό ήταν το πρέπον.
Αλλά ποιος να το πιστέψει αν δεν το έχει δει.
Κι όμως οι ψυχές ήταν έτοιμες
αφού είχαν δει το φως
κι ήξεραν πόσο δυνατό ήταν
για ν’ αντιμετωπίσει τη βαρβαρότητα.
Κι ο λόγος ήταν απλός.
Δεν ενεργούσε ανάλογα με αυτήν,
έκανε το πρέπον
χωρίς ποτέ να σταματά
γιατί υπήρχε ανάγκη.
Η ανάγκη του φωτός δεν ήταν περιορισμένη.
Διότι η Ανθρωπότητα ήταν παντού
ακόμα κι αν ήταν μειονότητα
μέσα στις κοινωνίες της λήθης.
Η μνήμη ήθελε νοημοσύνη
κι όχι μόνο μία συμβατική
αλλά μία εξωφανταστική
για να παράγει την επόμενη πραγματικότητα.